Fabula dhe gazmore - Pjesa I

Leku dhe dollari

Një ditë leku dhe dollari
U kthyen nga pazari.

Të dy zënë dorë për dore
U futën në pijëtore.

Leku, i zoti i shtëpisë,
Merr drejtimin e dollisë:

- Një shëndet për ty dollar,
Përveç teje s’ka të parë.
Duke ngritur këtë shëndet,
Të uroj të mbetesh mbret!

Pastaj merr gotën dollari,
Pi shëndet për lek shqiptari:

- E do rregulli i dollisë
Të pijë për të zotin e shtëpisë.

Ngre gotën, e thotë këto fjalë:
- Gëzuar dhe mbetsh i gjallë!
Më shumë mos pretendoni,
Sa të jetë inflacioni!



Dhelpra dhe ujku

Dhelpra ujkun fort e mburri:
“Trim si ti s’ka tjetër!
Ec të gjuajmë të dy bashkë,
Jemi shokë të vjetër…”

Ujku shpejt u ngrit më këmbë,
Mburrjen sa dëgjoi.
Mori rrugën rëndë – rëndë,
Bashkë me dhelprën shkoi.

“Rri këtu”- i tha dhelpra -
Roje do të qëndrosh.
Dhe nga qeni i shtëpisë
Mua të më mbrosh.

Nga dericka në qymez
Dhelpra shpejt na futet.
I bëri pulat përshesh,
Kishte roje, s’ngutej.

Si u ngop…, jashtë doli,
Foli gjithë serbes:
“Radhën e ke ti, o ujk,
Futu në qymez!”

I uritur ujku sulet,
Dericka s’ nxe.
“S’të kam faj”- i tha dhelpra,-
Po iki, s’kam nge”….



Dy qetë

Shi vere ra, një ditë, në një arë
Ku lëronin tokën një pendë qe.
Për çudi…i majti u bë qull, i djathti mbeti tharë!
Pas pak pushoi shiu, koha prapë u nxeh.

U hodh kau i djathtë i tha atij të majtë:
- Shih pak, shih, si je bërë, or dreq!
Gjithë trupi qullur, këmbët llucë e baltë,
Je katandisur si dordolec.

Prit, - i tha kau i qullur, -prit dhe pak kohë
Se kush do të jetë për të qarë hallë.
Nga pjesa ime, jonxha, s’do të vonojë,
Pjesa jote…do të mbetet kërrnajë



Dy ujqër

Në një kope, në këto anë
Dy ujqër bënë hatanë.
E ç’rëndësi ka se ç’ngjyrë kanë?
Ti pyetmë: -Sa dhe çfar përlanë!



Fushata elektorale në pyll

Ngrihet dhelpra kandidate.
Para shpendve kërkon paqe:

Kam ndryshuar, ju më njihni.
Dua t’u nxjerr nga mjerimi.

Në u bëfsha deputete,
Shumë për ju…dhe pak për vete.

Jua dua shumë të mirën,
Ndaj ua le të gjithë hirrën.

Për këtë, o shpendë të nderuar,
Unë kërkoj votën tuaj…

Ngrihet korbi pak i ndrojtur:
Oh, sa shumë kemi vojtur!
Dhe e ngau më tej llafin:

- Asnjëherë, s’na kanë lënë dhelprat
Ne të hamë vetë djathin…



Koalicioni

Ujku së bashku me sorkadhen
Vendosën… koalicion
Nuk durohej më luani
Kokë e këmbë në korupsion.

Në fushatën elektorale…
Krahpërkrah me njeri-tjetrin
Mbledhin kafshët në mitingje
Më në fund marrin pushtetin.

Për të festuar fitoren
Mblidhen ujqërit nga çdo anë
Për themelet e pushtetit
Sorkadhen e bëjnë kurban.



Kali dhe gomari

Jini tallur, por nuk e meritoj,
Nuk kam ndenjur, kam punuar.
Çdo punë që bashkë kemi bërë,
Unë para teje kam kalëruar…

Jam i duruar, jam edhe qefli,
Pela të shumta janë afruar.
Jam xhentil, di të bëj dhe dashuri,
Për këtë gjithnjë jam dalluar.

Zonja pelë afër më ka mbajtur,
Me të kam shkuar…në një vënd.
Ç’kam bërë me të, nuk ta them dot,
Ti je i zgjuar,merre vet me mënd!...

- Për sa më fole,unë e mora vesh,
Ato që the si mburrje i marr,
Por sado merita që ti të kesh,
Ashtu siç ke qënë, mbetesh gomar!...



Ahu mburravec

Një ditë, në mes të një pylli,
Një ah i drejtë dhe i gjatë,
Po vinte në lojë një tjetër,
Shkurtabiq,gjysmë të thatë.

- Ha-ha-ha - qeshte i gjati,-
- shtrëmbaluq, ore i gjorë,
Të ka lënë krejt takati
Je sakat, pa këmbë e dorë.

Më shih mua sa u rrita,
Po më ze koka në qiell.
Nuk e njoh se ç’është frika,
Tani matem edhe me diell…

Por një ditë ndodhi çudia,
Një druvar u gjend atje.
Donte lëndë për shtëpi
Ahun tonë shtriu përdhe.

- Pa më thuaj, or mik, çpate?-
I tha ahu shtrëmbaluq.-
Dje me diellin ti u mate,
Tani pse të shoh gërmuq?...



Një mi në qeveri

I zoti për marifete qe një mi
Gur pa lëvizur nuk la.
Qe betuar: “Për perëndi,
O punoj në qeveri, o s’ka”!

Dhe qëllimit ia arriti vërtet.
Një mëngjes u gdhi në qeveri,
Por ç’e do, punën s’e kish marifet.
Gjithë ditën bënte kakërdhi.

Për vete, gjith ditën e ditës,
Mbushte sirtarin me fara.
Ata, që mëngjesit e ngritën
Në mbrëmje e flakën nga shkalla.

Vjersha e ka një moral:
“Punës gjeji njerinë”!
Jo ç’do punë bëhet kollaj,
S’bëhet gomarja balerinë.

S'kam kohë të vdes - Kreu IV

Kreu IV.

RE TË NDEZURA





Trioletë

Sa e bukur ish rinia,
Ajo moshë plot gjallëri!
Tek ajo sikur të vija!
Sa e bukur ish rinia!

Dashuria, dashuria
Më ka djegur thellë në gji.
Sa e bukur ish rinia,
Ajo moshë plot gjallëri!




Më vjen keq

Seç më vjen keq për atë kohë
Që iku shpejt dhe pa kuptuar.
Dhe vjen një ditë veten e shoh
Të dashurisë me zjarr të shuar…

Dhe atë zjarr e mbajta fshehur
Po prapë shpërtheu si uragani,
Si tokë e zjarrtë mbi krater mbledhur,
U derdh përposh si llavë vullkani.

Eh, ajo kohë tani është tretur,
Ka mbetur vetëm në kujtime.
Porse ato mbetën pa u prekur
Dhe ruhen thellë në zemrën time.

Po nëse rreket ndonjë e rrekur
Të më miklojë si kohë më parë,
Zemrën time s’ka për ta prekur,
Në gjirin tim s’e ndez dot zjarrë…





Një funddimri

Një diell funddimri…
Dhe çelin manushaqet.
Merr krahë poezia.
Vashat, të purpurta faqet.
Dehem nga të tria…



Pa titull

Të kërkova gjithandej,
Lodha gjunjët anekënd
Seç më vlonte nëpër dej,
Imi shpirt në shpirtin tënd.




Të pashë tek ecje

Të pashë tek ecje
Diku e mbështetur.
Vallë ç’të ka ngjarë,
Vallë ç’të ka gjetur?

Me sy të venitur,
Asnjë shenjë gëzimi,
Me trup të drobitur,
Plagë hidhërimi…

Ta kujtoj rininë,
Kaprolle ke qenë.
Shumë qenke plakur,
Shumë paske rënë!…

Ku janë ato naze,
Ato flokë të arta,
Që bëje gërsheta
Dhe i hidhje prapa?

Buzëqeshja jote,
Sytë prej shqiponje,
Kush ndeshej me to,
Përdhe e rrëzoje…

Shumë kanë rënë,
Shumë janë vrarë.
O, sa shumë pas teje
Hequr janë dhe zvarrë!...



Guguçe, moj...

U treta, pas teje jam tharë,
Guguçe, moj faqehënë!
Më thuaj, nga ke ngjarë
Pas teje mendjen kam lënë!

Folmë, moj, folmë me gojë,
Të dëgjoj çfarë zëri ke!
Prej teje nuk heq dorë,
Edhe memece nëse je...

Folmë, moj, folmë një fjalë,
shuaj gjakun e nxehtë!
Kur të vdes, të kem nxjerrë mallë,
Ndryshe dheu s'do t’më tresë...



Të tillë puthje…

Te një mollë nën kurorë
Djalë e vajzë-gojë më gojë.

Puthje gjethesh-fëshfërimë,
Zogjtë degëve cicërijnë.

Puth e puth i zuri darka,
Skuqen krejt mollët nga flaka.

Poshtë lumi me jehonë:
-Mos u tutni,-thotë -seç thonë!

Kjo e puthur u ka mbetur
Atje…nën kurorë e tretur.

S’mund të jetë kjo mollë, ndofta,
Ndofta kërrusur, krejt pa kokrra.

Veçse trungu, plis e gurë
Të tillë puthje s’kanë parë kurrë.




Këngë që s’vijnë

Një erë e lehtë më zbuloi thëngjijtë,
Mbuluar nga hiri…Dhe pastaj,…
Më solli ndërmend gishtërinjtë
Ngatërruar mbi flokët e saj…

Më ndërmendi atë natë të bukur,
Mbi krye kishim gjithësinë.
Rrugës gjithë duke u puthur,
Në buzët tona-këngë që s’vijnë!





Ju betohem!...

Betohem për atë Zot,
S’keni parë të tillë perri,
As dhe mbreti më i fortë,
S’ka prekur si kjo hyjni.

As një mbret, as një sulltan,
As dhe Shahu i Persisë,
Nuk kanë patur diamant,
Si ajo që pashë një ditë.

Betohem për timen kokë
(s’e kam kokën për birila)
S’ka lëmuar të tillë flokë,
S’ka puthur syçka të tilla!

Asnjë në botën e tërë,
(Unë, dihet, jo, që jo)
S’ka lëmuar gji e llërë,
Puthur buzka si ato.

Mendoja, ç’qe ajo farë…
Që bëri të tillë ngjizë?
Ç’të ketë qenë ajo arë,
Që rriti të tillë filiz?

Ndaj e ndiqja i magjepsur,
Mbetur dhe i marramendtë,
Mbi dy kuaj bardhë ecur,
Nëpër rrugën e kalldrëmtë.

Betohem për atë bukë,
Do ta ketë të madhin fat,
Kush ta ndukë në buzë e gushë,
Kush ta mbajë në krahë çdo natë.





Ç’të dal…!

E kam provuar të dal në shesh
Dhe të vëzhgoj plot kalimtarë,
Por, porsa del, syri të ndesh
Kërthiza jashtë dhe gjokset dalë.

Kjo më bën të ndihem keq,
Se nepsi qënka i çuditshëm,
Qenka i njëjtë për djem dhe pleq,
Veçse për pleq i pa arritshëm.

Nga kjo më vjen për të qarë,
Qaj për moshën e fluturuar,
Përveç zemrës, çdo gjë e tharë,
Të thara me buzë dhe duar.

Prandaj, or miq, po qëndroj larg,
Mos tundohem nga lanetka…
Kur s’je i zoti t’i shtish në çark,
Kot sheh me sy, të plas zemra!…



Kur të pashë…

M’u shfaqe pemë pas vjeshte,
Mbeta krejt i shullapur!
S’kishe mbajtur asnjë gjethe,
Një gjethe ta kishe mbajtur!

Nëna siç të kishte bërë,
M’u shfaqe mua papritur,
Si një mollë për të ngrënë,
Luleshtrydhe e vesitur.

Poshtë degëve të tua
Dy pëllumba krejt të bardhë,
Njëherë më ngjaje si ftua,
Herën tjetër si një dardhë.

Ashtu si të ka bërë nëna,
Të vështrova dhe s’u ngopa,
Bëj çudi, si nuk të hëngra
Nga këmbët deri te koka!

Cipëhollë si qershia,
Thelpinj arre krejt përbrenda,
Gjysmë hëne poshtë… sinia
Tek u deha, ndaj s’u çmënda.

Siç të ka bërë ajo nënë,
Desha të merrja ndër duar,
Por, për mua, s’qe e thënë ,
Të të haja të qëruar.



Buzëpjekura

Në mendime pse je kredhur?
Përse buzët të janë tharë?
Për kë, moj, të janë djegur?
Kush u vuri buzëve zjarrë?...

Pa më eja këtu pranë,
Ato buzë për t’i zbutur.
Kam ilaçin asaman,
T’i shërokam duke puthur.

M’u afro, moj buzëpjekur,
Ethe buzësh të të mpak.
Jam dhe unë po aq i thekur,
T’i ftoh buzët pak nga pak!




Meraku i parë

Po ku je, moj mikja ime,
T’i meraku im i parë?
Si të lashë të më ikje,
Pa të thënë ndonjë fjalë?

Kujtoj mirë atë ditë,
Lotët syve nuk t’u ndanë.
Shpirti yt krejt u sfilit,
Ike me kokën mënjanë…

Ike, moj, e mira ime,
Ku të çoi ty babai.
Kurrë s’ta thashë fjalën magjikë
As në prill e as në maj…

Ike, ike e s’të pashë,
E u ndamë ne përfare!
Dhimbshëm e kujtoj at’ çast,
Shuaj varg cigare…




Ah, moj, Hënë kanakare!

Ah, moj, hënë kanakare,
Që më shafaqesh mbi livadh,
Bëhu pak zemërbujare
Rrimë të dy, një natë bashkë!

Pse më fshihesh hera-herës?
Hera-herë ma shkel një sy.
Mos ia vër ti llozin zemrës,
Lerma hapur që të hyj!

Pse më fshihesh prapa reve?
Prapa reve mos u fut!
Zbrit tek unë si qumësht dele,
Bëma zemrën time, bukë!

Ec të gjejmë një lëndinë,
Shtrirë mbi tërfil të thatë,
Të lëmoj gushën dhe gjinjtë,
Bashkë të dehemi një natë!

Ah, moj, hënë zemërgur,
Dil, m’u hidh një çast në qafë!
Po të bie dhe ndër gjunjë
S’duroj dot, e më…sa s’plas!



Për një puthje

Vrapoja dikur për një puthje,
Por puthja nuk kish të afruar.
Fati flinte, s’bënte tutje…
Puthjen për ta shtënë në duar.

Renda e renda si i çartur,
Kalë ergjele në revan.
Dreqka mendje s’më kish vajtur,
Ta kisha, aq shumë,… pranë.

E mora puthjen ndër duar
E rrodhi, e rrodhi si vaj,
Në petë byreku të shtruar
Dhe peta u shkri prej saj.

E rrodhi kjo puthje si krua,
E rrjedh në ditët e vona.
Bora mbi malet e shtruar
Shkrihet prej puthjeve tona.




Te qershia

Kërcitja e këpucëve mbi kalldrëm
Më zgjoi ndjesinë e një malli,
Të kredhura midis shtatë notash
Përbrenda një pentagrami…

Dhe hapave të mia mbi gurë
Me iso ua mbaj bukur
Dhe kënga e zogjve mbi drurë
S’m’i lë kujtimet strukur.

Dhe, ja, si dikur qershia
Krahëhapur porsi shpend,
Më pyet:-“I sheh kokrrat e mia?
Të sjellin ndonjë gjë ndërmend ?”

Eh, ç’më zgjoi ato kohëra!
Si dy zogj loznim, gëzonim,
Zgjatnim dorën për ca kokrra…
Njëri-tjetrin e mëkonim.




Meraku

Me merak e pata
Dikur…një leshverdhë,
Ta merrja në krahë,
Ta vija në prehër.

Në mes të një pylli
Shpejt ta degdisja,
T’i zbuloja gjinjtë
Dhe ta gudulisja.

Për një biondinë
Bëj haram shtëpinë.
Më atë jetoj
Edhe nën dëllinjë.

Por, ç’e do më doli
Para një lanete,
Diç..më pëshpëriti,
Më bëri për vete.

Ajo shpejt më bindi,
Leshverdhën harrova,
M’u qep porsi xhindi,
Pas saj u tërbova.

Ah, ti, moj, lanete,
Pse s’më le pak kohë
Që atë leshverdhë,
Ta shtija në dorë?

T’i prekja, lëmoja
Me gishtat e dorës,
Dy kokrrat magjike
Topat e dëborës.

T’i lëmoja shegët,
Dy buzë t’i thithja,
Ky do qe ilaçi,
Kurrë të mos vdisja.




Vetëm kaq...

Shamë, moj, si të duash!…
Po deshe, më fut një shpullë!
Veçse dua një të puthur,
Të zbut kallot përmbi buzë.

Një të puthur, asgjë tjetër…
Të betohem: “Për Perëndi”!
Që të marr në botën tjetër…
Pak nga mjalti që ke ti.

Erë mjalti trendelinë
Të kullotur në livadh,
Të riprek për pak rininë,
Vetëm kaq,… O Zot, sa pak!…



Lermë pak!...

Tek po bëje ecejake,
Të vështroja marramendur
Poshtë nën bluzë, poshtë jake
Tollumbacet thithkaçmendur.

Lermë, moj, fare pak
Buzëtharat t’i mbështes,
Të pi pak nga ky ilaç…
Dhe në vdeksha, le të vdes!

Ja që nuk i bëj dot zap
Sytë e mi të kuturisur,
Ndaj të lutem, lermë pak,
Të zbut shpirtin e harlisur.




Rizgjim i dëshirës

Më në fund u shtrydh dhe rrushi,
Edhe mushti u bë uthull,
Iku krejt vapa me gushtin,
S’ma jep kush… një të puthur.

Një të puthur si më pare…
Që të ndiej pak dridhërimë,
Dhe të njom butin e tharë,
Si rëra në shkretëtirë.

Një të puthur, ah, të puthur…!
Sqep pëllumbash mbi çardhak,
Të rizgjoj kujtimin strukur
Dhe pranverën, sadopak!



Moj e mira

Moj, e mira, kur jam esëll,
Para teje mbetem … idiot
Ç’dua të them, e lë për nesër,
Bëj ta them …dhe s’ta them dot.


Po kur pi një gotë raki,
Gjuha-shpuzë, fjalët-tespi.
Kur kujtoj ta pi të shkretën…
Më s’të gjej, ke marrë një tjetër…




Mendova se të humba…

Renda e renda për të të kapur,
Për të ta thënë fjalën magjike.
Si mollë starkingë e përflakur
Më vidheshe e s’di ku më ikje.

Renda e renda aq sa munda
E s’lashë pa zënë asnjë shteg,
I lodhur, thashë se të humba,
Papritur m’u shfaqe mbi breg.

Dorën zgjate ti drejt meje,
Renda e renda si një sfinks,
Më dukej vetja sipër reve
E diellit duke i bërë eklips.



Buzë gjolit duke pritur…

Më dogji malli për një nimfë,
Dikur… e shfaqur buzëgjoli.
Eh, ç’diell që kishte ajo ditë
Sa shpresa, ëndrra seç më zgjoi.
Gurgullima ujë kroi!

Por, ah, që turpi i mallkuar,
Në buzë ma ngriu fjalën magjike,
E nimfa më priti, e pikëlluar
E lodhur, m’u zhduk ndër vite.
Më mplaku, më zgajti kjo ikje.

Në lingth, me hapa kaprolli,
Me krahë zgalemi e klithma,
Përherë kam mbërritur te gjoli,
Të dilte prej tij ajo…nimfa
Në bebe të syrit ta mbillja.

Sot, me ankthin e dikurshëm,
Te gjoli e tret shikimin.
Ç’më duhet që s’jam i turpshëm,
Kur sytë s’ma kanë shkëlqimin,
E bryma ma thau blerimin!

Sërish në ëndërr më doli,
Ndaj jam këtu, duke pritur,
Paçka se nimfa e gjolit,
Sot mund të shfaqet e thinjur.
Eh, këmbët s’më bëjnë për të ikur!




Tepër vonë…

Sipas poetit Skënder Rusi

Të desha unë, ti s’më deshe,
Më do tani, s’të dua unë,
Kot më josh me buzëqeshje,
Ledhkat e tua s’më hyjnë në punë.

Kur isha strall, ti ishe eshkë,
Me një fërkim shpërthente zjarr.
Është tepër vonë, i thonë vjeshtë
E lagavitur, pritet acar.

I prushti im tani është shuar,
Pret veç një firmë për tjetër botë,
Ja, vetëm kaq, tjetër s’ka mbetur,
Ndaj mos m’u ngjit, e ke të kotë!



Poemë

Te vështroj përposh Grohotit

1
Rrëzë pyllit me ahishtë,
Mbi një gur, te ky Grohot,
Vështroj fshatin tim Zvarisht
Dhe të ngopur s’ndjekam dot.

Jo, nuk ndjej aspak të ngopur,
Tek i shoh gjithë bukurinë,
Ndaj dhe sytë më janë përlotur,
S’e përmbaj dot mallëngjimin.

S’u përmbajtka mallëngjimi,
Lotët s’u përmbajtkan dot,
Tek kërkoj: “O shokë ku jini,
Ku t’ju gjej, i mjeri, sot”?

Ku t’ju gjej e të ftoh pak
Mallin tim të përvëluar,
Bosh shtëpitë, çdo sokak,
Shtëpitë murerrënuar.

Ku t’ju gjej e të çmalloj
Mallin tim prush e shpuzë,
Ndaj i etur shkoj te kroi,
Që të njom të tharat buzë.

Të dy duart bërë grusht,
Seç i mbush me të argjendtë,
E thith ujin – ujin musht,
Që s’e gjen në asnjë vend.

Nëpër rrugët poshtë e la,
Lart’ e posht’- kryq e tërthor,
Bukuri të tillë s’ka,
S’e gjen në asnjë dekor.

2

Mbi një gur, te ky Grohot
Përmbi Gurrëz hedh vështrimin,
Dhe më rrjedhin pika lot,
Pika lot për përmallimin.

Ndaj dhe nisem për atje…
Bëj vizitën më të parë,
Ku po prehen nën dhe,
Ato nëna, baballarë.

Ato nëna me ninulla,
Që në djep na nanurisën,
Ato duar na mëkuan
E në buzë na shtrydhën sisën.

Kanë hyrë në një portë,
Në një portë që s’ka të hapur,
Aty ku s’dëgjohen zogjtë,
S’shihet dielli i përflakur.

Një tufë lule ngjyra-ngjyra
Para tyre i përulur…
Sjell ndërmend ato fytyra
Në kujtime i përhumbur.

Ati im, ja ku më ke,
Kësaj radhe solla nënën,
Por prej saj një dorë dhe,
Që sërish të ndjehesh dhëndërr.

Të më falni këtë zemër,
Që s’duron, mbushur dënesë,
Që s’u zë emër për emër.
Një për një u kërkoj ndjesë.

Po largohem kësaj here,
Jo për fare, kurrsesi,
Do të vij buzëpranvere,
Me shokët e miqtë e mi.

3

Mbi një gur, te ky Grohot,
Me vështrim te shesh i Patit,
Seç më rrjedhin pika lot,
Tek kujtoj rininë e fshatit.

Edhe ngrihem për të zbritur,
Duke zbritur krejt në heshtje,
Dhe mendoj kohën e ikur…
Atë kohë… me topa lecke.

Prapa topit vetëm rendnim ,
Noçka, gishta të gjakosur,
Edhe lodhje fare s’ndjenim ,
As dhe skamjen, sot varrosur.

Tek kujtoj aty rininë,
S’më harrohet ai djalë,
Si harrokam unë Alinë,
Mundësin tonë gjithnjë të parë!?

Po Xhelali me Dylberë
Dhe Tajari me Beqirë!..
Të tillë kishte në çdo derë,
Gurë strall, sygjeraqinë.

Dhe pas tyre radhë-radhë
I lë vëndin dita ditës,
Dolën dhjetra zvarishtarë,
Që i dhanë hov traditës.



4

Mbi një gur tek ky Grohot,
Kaloj çaste përmallimi,
Dhe më rrjedhin pika lot,
Tek dëgjoj ca këngë bilbili.

Dhe të tillë bilbinjarë…
Eh, sa shumë ka fshati ynë!
Këngë dhe iso valë-valë
I kujtoj dhe s’e mbyll synë.

Vëre fyellin në buzë,
Bjeri, Samit, me të qarë!
Të ngroh shpirtin si dikur…
T’heq mërzinë, të shuaj mallë.

Merrja këngës, Beqir, merrja,
Mbaja Tori si përherë!
Të më vijë në vend mendja,
Të thith pak atë pranverë.

Dhe vallen dyshe gorare:
“Atje lart te çezmë e bardhë”
Të largojmë streset dhe hallet
Prapa isoja: valë-valë

Eh, çmë vijnë ca kujtime
Një nga një porsi ujëvarë!
Tani mbushur krejt me thinja,
Për çdo vit një rrudhë në ballë.

Kur do mblidhemi një ditë,
Si në kohën…në rini?!
Jashtë bora le të bjerë,
Brenda këngë dhe raki.

Dhe në verë nga rudinat
Të pjekim një gjingj në hell,
Të kujtojmë çupërlinat
Me aromën sherebel.

Biletën… S’kam për ta prerë,
Shtriga vdekje s’do më marrë,
Pa u mbledhur dhe një herë
Bashkë me ju, o bilbinjarë.

5
Dua të zbres nga ky Grohot,
Të bredh fshatin ma ka ënda,
Të takoj unë miq dhe shokë,
Ku të thonë: “Urdhëro brenda”!

Bëj ta ndal dhe s’e ndal dot,
S’e ndal dot dreqin të qarë,
Dhe marr rrugën për teposhtë,
Zbres, trokas te dera e parë.

Kur dëgjoj një zë nga brenda,
Eh, ç’m’u ngjallën ca kujtime!...
M’u drodh zemra, desh u shemba,
Ah, moj jetë, rinia ime!

Buzagas unë si përhera,
Tek më ftojnë të hyj brenda,
S’ka ç’më duhen, ca të tjera…
Kur më ngopet dëngas zemra.

Dhe biseda merr të shtruar,
I kujtojmë një nga një…
Jeta qenka më e çmuar,
Jeta qenka hiç, asgjë.

Kur dola te shesh i çesmës,
Takoj njerëz radhë-radhë,
U lexon librin e zemrës
Në takimin më të parë.

Sa takon!…Me aq dëshirë
Do të ftojnë në shtëpi.
Eh, sa njerëz zemërmirë,
Bujarë e zemërflori!

Urdhëro, njëri edhe tjetri!…
Po ku të shkosh më parë?!
Kohë, moj, të marrtë dreqi!
S’të premton të shuash mallë.

Eh, kjo kohë, me këto ritme,
S’të premton diku të shkosh,
Pa kuptuar ikin vitet,
Fluturimthi si një zog.

Si nuk mora shumë libra
Për të gjithë këta shokë?!
Pse u nguta, kur u nisa
Dhe s’e mbusha çantën plot?!

Ah, moj ngutje, si s’të flaka
Brenda në lumin Shkumbin!
Mos më ka mbërthyer plakja,
Kjo gungaçe pa shërim?!

6

Tek qëndroj përmbi Grohot,
Një dreq lëmshi po më mbyt,
Dhe më mbushen sytë me lot,
Lot mbi lot më rrjedhin sytë.

Tek kujtoj fshatin tim,
Aty, disa vjet më parë,
Tani mbetur në harrim
Edhe mbushem me të qarë.

Ç’qe për ty ky fat i hidhur?
Një nga një ikën me radhë,
Dhe ke mbetur gojëlidhur
Më çapitesh çalë-çalë.

Ku i ke ato që lamë,
Ato sheshe, ato rrugë?…
Pse s’më je si zonjë e parë,
Dritë hëne, si pasqyrë?

Fshati im, ti ke rritur,
Porsi unë dhe të tjerë,…
Me të mira na ke pritur,
Duarplot na ke përcjellë.

Po si ikëm dhe të lamë?...
Pse u bëmë kaq të lënë?…
Këto duar si s’u thanë?
Vijmë vetëm, për të ngrënë!

S’di pse jemi veç për llonxhë,
Pse u bëmë kaq harambashë?
Lopës po nuk i dhe jonxhë,
A të jep qumësht të hash?

Fshati nga kush do të presë,
Kur na ka ne Perëndi?
Pse s’dërgojmë një fije fshesë,
Ndonjë tjegull për çati?

Po ku jeni, o Shpirtkumtër,
Që po shkelni nëpër shqeme?
Si të ndjeheni të lumtur
Larg nga toka prej vapeme?

Ku jeni, o moshatarë
Dhe pas nesh, o ju të tjerë?…
Mendja, pak, duhet vrarë,
Këtij fshati t’i bëjmë nderë!

7
Rri mendueshëm mbi Grohot,
Më qan zemra dhe ky shpirt
Çurk më rrejedhin ata lot
Lotvesuar mbi Zvarisht.

Tek vështroj rreth e rrotull,
Ato vende ku kam shkelur,
Edhe s’ndjekam kurrë të ngopur,
Edhe s’ndjekam kurrë të velur.

Nuk t’u ngopka kurrë syri ,
Kur vështron një gjë të bukur,
Sa i ndritshëm duket ylli!
Sa e bukur dhe një flutur!

S’kthehet koha me të lutur,
Kur mbetem i marramendur,
Për syzezën belkëputur,
Për vajzën me gjoks të çmendur.

S’jam më djali flokgështenjë,
Bryma sipër më ka rënë.
Iku dita, më s’e gjejmë,
Vendin muzgut ia ka lënë.

Jeta mori në të shkarë,
S’jam më djali sygështenjë,
Ndaj i mbushur mall me majë,
Thur e thur këtë poemë.

Këtu prapë do të vij,
Se këtu…çdo gjë më prêt,
Por në s’mundsha, përsëri…
Dheu kurrë s’do më tretë!



Elbasan 20-22 tetor 2005

S'kam kohë të vdes - Intermexo

Cikël poezish nga Kanadaja




Tungjatjeta Toronto!

Porsi zogu nëpër qiell
Fluturimin e ndal larg…
Iki unë, më ndjek një diell,
S’më arrin e bëhet flakë…

Qesha unë me xhelozinë,
Që s’po mundet të më kapë.
Dielli qesh për lumturinë,
Që më ndrin të shkel një prag.

Të shkel atje,…ku mendja, kurrë…
S’më kishte shkuar se do shkelë
Hapësirën me qiell të murrmë,
Borë e shi me pakëz diell.

Në një prag më pranë polit
Ku fëmijve u shkeli këmba,
Nëpër gjurmët e Kolombit
Ku janë thurur shumë ëndrra.

Fluturimin asaj rruge
Shtrirë poshtë Atllantiku,
Si lëvozhgë vezë pule
U shkërmoq Titaniku.

E ndjej pranë lumturinë,
Atë çast të ëndërruar,
Të nxjerr mall me nipërinë
Buqetë lule nëpër duar.

Me vështrim prej kureshtari,
Një nga një hapa të lehta,
Përshëndetje nga shqiptari:
“Hej, Toronto, Tungjatjeta”!





Sa më dhimbsesh vëndi im!

Nga gjumi i parë në Kanada
Zgjohem unë ëndërrmadhi,
Nisem hapësirave të mëdha,
Pa më shkrirë mirë malli.

Nëpër rrugët e Torontos
Eci krejt i mrekulluar,
Bëj çudi dhe pyes veten:-
Jam në ëndërr a i zgjuar?

Herë e parë që marr një rrugë
Për të dalë jashtë vendit tim
Ku kam shkelur baltë dhe gurë.
Këtu gjej ngado shkëlqim.

Dhe më qahet dhe më qeshet
(look-u ynë aq i tepruar),
Xhepat bosh, shkëlqim në veshjet
Me kërc-mërc e të mjeruar.

Eh, ç’më dhimbsesh vendi im,
Sa i pasur, aq i mjerë,
përse vallë ky ndryshim
Nga komshinjtë derë më derë?

Ç’më vjen të qesh edhe të qaj,
Tek të kujtoj ty bukurinë,
Të një vajze të pafaj
Humbur dhunshëm virgjërinë.

A do vijë për ty një ditë
Që dhe veten ta ndjesh zonjë?
Si t’na duan perënditë,
Kur nuk duam veten tonë?!





Otavë

Vetëm, sot, bëra njëmijë kilometra
Për ty, mijëra të tjera do të kisha bërë,
Sikur e shkurtër të më ishte jeta
Çdo gjë tjetër mënjanë do ta kisha lënë.

Otavë, lundrova nëpër lumin tënd të qetë
Dhe pashë brigjet me gjelbërim harlisur.
Eh, lumenjtë tanë që rrjedhin gjaknxehtë
Brigjet dhëmbë-dhëmbë, me xhoke të grisur!

Otavë, u futa në zemrën tënde dhe s’pashë
Njerëz sytrishtë e me çehre të prishur.
Askush s’binte në sy e në sy s’u rashë
Me kostumin e ngrirë dhe jakën kollarisur.

Pashë kështjella qindravjeçare,
Pashë kur hynin dhe në parlament.
Çudi, si nuk dallova e s’njoha fare,
Kush qe vizitor dhe kush deputet!

Me policin buzëqeshur, në krah të tij,
Bëra fotografi, brenda dhe te dera.
Pa afrohu te Parlamenti i vendit tim!
Të shemb polici me grushta e shkelma.

Biblioteka-kështjellë e stilit anglez
Përbri parlamentit, njësh me qiellin
Eh, tonat!…Qymezë pa dritë, pa diell,
Ku minjtë mbi libra çiftohen dhe pjellin.

Otavë, ma hape derën, më prite si mik
E për mijëra të tjerë t’u pa bujaria,
Por, rri e vras mendjen e mbetem skeptik
Nëse do të bëhet, një ditë, Shqipëria.





Niagarë

Kisha dëgjuar për ty Niagarë,
Ndaj net të tëra fjeta me ty
Dhe vetja m’u bë si ujëvarë
Ujëvara si nimfë me sytë blu.

Një ditë endrrën krejt e shkunda,
Si delfin u krodh mbi ty ujëvarë
Tek ti pranë m’u mund dhe mundi
Ma munde gjumin ti, Niagarë.

Mbi dyqind metra hidhje stërkala,
Dhe mbi stërkala ngjyra ylberi,.
Eh, s’kuptova si iku nata
Dhe s’ndjeva fare kur lindi dielli!

Kur mora rrugën shpejt të kthimit,
I dërgoj vdekjes urdhër të prerë,
Të bëjë gjumin e harrimit,
Të ndjehem fatlum edhe një herë.




Ngushëllim i shpirtit ndër dhëmbë

Më vajti… për raki, një ekspres,
Të shoqëruar me një cigare,
Po në këtë vend ec e ta gjesh
Këtë menu vrastare!

Prapë mendja te vëndi im
Pijetore në çdo pëllëmbë…
A thua se gjejmë ngushëllim
Të shpirtit ndër dhëmbë?





Në High Park

Një zeshkane lëkurëndritur
Në High Park më rri karshi,
Me vështrimin pa ma shqitur
Ç’ka me mua, s’po e di!

Ç’më vështron me ata sy,
Mos tek unë, vajti mendja,
Të kalojmë një natë të dy,
Në një dhomë të mbyllur brenda?

Mos të dukem burrë i hijshëm?
A të ngjaj si një kreshnik?
Mos të dukem gjah i shijshëm
Rritur në një vend epik?

Pse tek unë, jo te një tjetër
Hedh shikimin aq epshndjellës?
Mos ke mbetur fare vetëm,
Apo dukem zjarrpërcjellës?

I tillë jam, është e vërtetë
Prush e shpuzë dhe gur stralli.
Ti e sheh, jam me një tjetër,
Një lanetkë prej Opari.

Ej, largomu, moj, të lutem
Mos më shih me sytë zjarr!
Mos më ndill, se po të ngjitem,
Nuk të shqitem aq kollaj!


Ah, moj zemër!...

U nisa me natë,
Me natë u ktheva.
U gjeta të qeshur,
U lashë me lot.
Më falni, të dashur,
me shpirtin si drita,
Por më shumë nuk mundja
s'qëndroja unë dot.

U gjeta me diell,
Me diell u lashë,
Diell, vetëm diell,
ka zemra juaj,
Mbi ju mos rënte
asnjë pikë terr,
Se ndjehem keq,
më bëni të vuaj!

U nisa me mall,
Por malli më mbeti.
Ngado më ndjek pas
si një manar.Nga syri-diell
a thahet deti?! Ah, moj zemër,
më dysh e ndarë!